De huisspecht en de eekhoorntjes van de buurvrouw

Het is weer even geleden, dus de hoogste tijd om jullie bij te praten. De vorige keer schreef ik al dat hier eindelijk de lente was aangebroken. Eenmaal terug van mijn bezoek aan Nederland (reuzegezellig, druk en altijd te kort) trof ik thuis een prachtige achtertuin aan. Ik heb de foto's bij dit bericht geplaatst. De dorre boom heeft prachtige roze bloesem, het treurwilgje heeft nu blad en gele bloemen en overal duiken bloemen op: tulpen, lelietjes-van-dale en ga zo maar door. Waar ik ook heel erg blij van werd, is dat 'mijn', huisspecht eindelijk een liefje heeft gevonden! Voor degenen die het verhaal nog niet gehoord hadden; een maand of twee geleden schrok ik 's ochtends wakker van het geluid van een drilboor. 'Ze zijn mijn slot aan het openboren' was mijn eerste gedachte, want het geluid kwam echt uit mijn huis. Gewapend met een tennisracket naar beneden geslopen en uitgevonden dat het geluid niet van de deuren of ramen kwam, maar uit de open haard... Eerstvolgende gedachte: 'Er zit een eekhoorn in mijn schoorsteen!'. Dilemma; trek je de klep open met het risico dat het hele huis zwart wordt, of hoop je dat hij er zelf weer uit klimt? Toen na een week het geluid maar niet ophield (voornamelijk in de ochtenduren), heb ik de eekhoorn theorie ook weer overboord gegooid. Dat weekend ging ik 's ochtends de deur uit voor een wandeling en toen hoorde ik het geluid weer. Ik keek naar boven en daar zat waarempel een specht op mijn schoorsteen. Hij deed verwoede pogingen om door de metalen afdekplaat heen te komen! Iets te optimistisch dacht ik dat de specht er toch echt eens achter moest gaan komen dat dat plan niet ging werken. Maar helaas, met het eerste ochtendgloren ratelde hij er rustig op los. En met het langer worden van de dagen werd dat ook steeds vroeger in de ochtend. In een discussie met buurman Fred hadden we uitgevogeld (;-)) dat het geen specht was maar een 'Northern flicker'. En de theorie van Fred was dat deze Northern flicker het geluid zo mooi vond. De ochtend erna kwam ik erachter: eerst een uitgebreide ratel (die zeker op een kilometer afstand te horen moest zijn) en daarna begon hij uitgebreid te zingen. Daarop kwam vanuit de tuin van de overburen nog antwoord ook! Die rare vogel was vanaf mijn schoorsteen een beetje indruk op de vrouwen aan het maken! En zo te merken is hij daar afgelopen week eindelijk in geslaagd (gelukkig!). Aan het begin van de week heb ik hem nog twee of drie keer gehoord (kwart over 5 's ochtends!) maar nu is de rust weder gekeerd. Nou ja...ik heb er andere vrienden voor terug gekregen; eekhoorntjes. Ik werd namelijk daags na het verdwijnen van de vogel ineens wakker van voetstappen op het dak. 'Heb ik weer' dacht ik: eerst boeven met drilboren, nu komen ze via het dak! De oorzaak was snel gevonden: eekhoorntjes! De buurvrouw aan de andere kant (de mix tussen Bonnie StClaire en Marijke Helwegen - oftewel een alcoholverslaafde, strakgetrokken, gelifte en gebotoxte buurvrouw) heeft namelijk een voerbakje voor eekhoorns. Hiermee heeft ze kennelijk de woede van de buurt op de hals gehaald - eekhoorns worden hier gezien als duiven of ratten in een stad. Maar ze vindt de beestjes leuk, dus blijft ze pinda's in het bakje stoppen. Er zijn een stuk of vier slimme eekhoorns die dit ontdekt hebben en die wonen in de dennenboom aan de voorkant van mijn huis. Ze rennen dan om beurten vanaf de den naar mijn dak, springen dan op de boom van de buren (Lora en Fred), vervolgens op het dak van de schuur van de buren, daarna springen ze op het dak van mijn schuur en vanaf daar komen ze in de tuin van Bonnie. Dan hoor je het klepje van het voerbakje en dan rent de eekhoorn dezelfde route weer terug. En als hij erg veel trek heeft neemt hij een pauze in mijn tuin en gaat op zijn gemak aan zijn pinda zitten kauwen. Heel erg schattig!
Op kantoor ben ik verhuisd van de 15e naar de 32e verdieping - slechts 1 verdieping onder het kantoor van de grote baas (de allerhoogste verdieping). Over het uitzicht mag ik niet klagen: de Calgary tower, de Bow river en de vliegtuigen die af en aan vliegen. Ik heb hier ook wat foto's van bij dit bericht gezet. Over Bow river gesproken: het water staat hier enorm hoog en er zijn overstromingswaarschuwingen afgegeven voor huizen aan de rivier. Het is een bruine snelstromende watermassa geworden, die helaas ook veel nestjes van de ganzen heeft meegesleurd. De smeltende sneeuw in de bergen samen met de regenval zorgen ervoor dat het waterpeil alleen nog maar zal stijgen. Op zich ook wel weer goed, want alles wordt hier steeds groener en smeltwater betekent ook dat er binnenkort weer in de bergen gewandeld kan worden.
Ondertussen vermaak ik me hier goed in de buurt: sta drie keer in de week op de tennisbaan bij mijn nieuwe cluppie Rosedale. Echt erg gezellig. Volgende week begint de interclub competitie, dus dan moet er echt gewerkt worden op de tennisbaan. De competitie is op woensdagavond en tussen de wedstrijden door verzorgt de gastheer lekkere hapjes. Het systeem is eigenlijk net als in Nederland: 4-6 personen (mannen en vrouwen) in een team en er worden 4 singles, een herendubbel, damesdubbel en een gemengd dubbel gespeeld. Het enige verschil is dat er maar 1 set wordt gespeeld. Maar dat eigenlijk wel goed, want zo kun je de competitie dus prima op een woensdagavond spelen en ben je niet de hele zondag kwijt (zoals in Nederland). Ik zal mijn camera meenemen bij de eerste wedstrijden, dan kunnen jullie me ook in actie zien. Verder heb ik nog een stukje zon in de regen ontdekt hier: Julio's Barro - een gezellige Mexicaanse lounge/restaurant. Vrolijke kleuren binnen, prima happen en uiteraard heerlijke margerita's geserveerd in hoeveelheden varierend van een glas tot vissenkom (letterlijk!). Goed, ik zal snel weer van me laten horen en dan zal ik verslag doen van een korte trip naar Ottawa!